Да је Лао Це знао да ће Тао, „који обитава на ниским местима која сви презиру“, једног дана попримити облик човека, не би могао замислити ни већу „кенозу“ (самоиспражњење), ни веће смирење, ни веће „ништавило“ него оваплоћени Тао (Пут, Истину, Живот, прим. прев.) који је прикован за Крст и умире у телу које ће се поново подићи, васкрснути.
О. Серафим Роуз је једном написао да је „ништавило“, у значењу које му даје Лао Це, „тачка конвергенције“ или оса универзума. („Празнина и пуноћа код Лао Цеа“, стр. 50-51.)
Ово подсећа на речи Лао Цеа: „Тридесет кракова спајају се у једном чворишту; Средишња рупа (простор у којем нема ничега) је оно што чини точак корисним.“ (Тао Те Ђинг, погл. 11)
Ако је ништавило или самоиспражњење оса универзума, тада Христов Крст, највећи човеков знак самоиспражњења Бога, сада постаје та осовина. Христос Тао / Логос стоји на оси; и тамо, у „простору где нема ничега, налазимо не безличну празнину, већ лично срце несебичног, самозаборављајућег Бога.
Јеромонах Дамаскин, „Христос – вечни Тао“, стр. 271.